Η πέτρα στη μικρή λάκα κάτω απ’ τον Κάναλο, ήταν επίπεδη όσο
χρειαζόταν να στέκεται κάποιος ξαπλωμένος, κι όσο χρειαζόταν να αποθέτει η
παρέα τα λίγα της πράγματα. Η μικρή ημικυκλική καταπράσινη λάκα μπροστά από την
πέτρα, ήταν ο χώρος που επέτρεπε την
λειτουργία μιας άνετης πίστας όπου θα μπορούσαμε να εκφράζουμε εκείνο που
αισθανόμασταν χορεύοντας το. Η απόσταση
της λάκας με την περίφημη πέτρα λίγο έξω απ’ το χωριό ήταν σε απόσταση που ήταν
εύκολα προσβάσιμη για γρήγορο
απογευματιάτικο περίπατο για εξίσου γρήγορη επιστροφή. Η μικρή συντροφιά με
λίγους δίσκους σαρανταπέντε στροφών με τις επιτυχίες της εποχής και ένα πικάπ
από τα λίγα εκείνα που δούλευαν και με μπαταρία και μπορούσαν να έχουν το
αποσπώμενο μεγάφωνο σε διάφορες θέσεις έδινε το απαραίτητο εξοπλισμό για την
οργάνωση ενός πρόχειρου πάρτι, και μακριά από τα αδιάκριτα μάτια και κοντά στο
χωριό. Το πάρτι με τα κορίτσια ήταν μια πραγματικότητα. Τα
τραγούδια που έπαιζαν έμοιαζαν γραμμένα
για μας, κι έτσι ήταν, άλλωστε τα πιο πολλά τραγούδια είναι γραμμένα για κείνο
το κορίτσι, για κείνη την ηλικία για κείνα τα συναισθήματα.
(α.λ.2)
