Ο δρόμος προς τον Κάναλο

Ο άλλος δρόμος για τον Κάναλο ήταν ο πιο δύσκολος εκείνος που προορίζονταν για πιο εκπαιδευμένους γιατί απαιτούσε καλή σχέση με την πλαγιά που ήταν σκεπασμένη με τα πουρναρόφυλλα που λειτουργούσαν σαν τσουλήθρα καθώς το ένα γλίσταργε απάνω στο άλλο όταν το πόδι πάταγε απάνω τους. Βοηθοί στην πορεία εκείνη ήταν τα δέντρα. Κορμοί από ψηλές πουρνάρες που στην προσπάθειά τους να φτάσουν ψηλά να δείξουν τα φύλλα τους στον ήλιο δεν κατάφερναν να έχουν ίσιο κορμό πάντοτε και έφτιαχναν διάφορα σχήματα, καμπούρες, γωνίες μικρές κουφάλες ρίζες έξω απ’ το χώμα κορμοί λεπτοί τραχείς, πιο μεγάλοι με μικρά παρακλάδια που εμπόδιζαν την πορεία. Στις ρίζες τους φαίνονταν μικρές ομάδες θύσανοι από ρίγανη με το πιπεράτο μοναδικό άρωμά τους που το άφηναν ελεύθερο να συνθέτει μαζί με τις άλλες μυρουδιές από τα άλλα βότανα τη μυρουδιά που χαρακτήριζε το δάσος με τις ψηλές πουρνάρες. Κι η μυρουδιά αυτή έπαιρνε δύναμη απ’ τη βροχή που όση κατάφερνε να περάσει το πυκνό φράγμα απ’ τις πουρνάρες, έβρεχε τα ταπεινά απομεινάρια της αέναης φθοράς βγάζοντας το άρωμα της ζωής και στέλνοντάς το με τις ριπές του αέρα τριγύρω παντού. Το κάθε δάσος είχε τη δική του οσμή όπως είχε και τους δικούς του κατοίκους, σε μας τους καλοκαιριάτικους ταξιδευτές όλα έμοιαζαν παραμυθένια καθώς μπαίναμε στα πρώτα δέντρα και με ένα μικρό σφίξιμο προσδοκούσαμε το τέλος οδοιπορώντας στο άγνωστο. Ανάκατες αγριορίγανες, κι άλλα βότανα στις παρυφές των δέντρων έφτιαχναν το δάσος. Στα μάτια μας δάσος δεν ήταν ούτε μπορούσε να είναι μόνο οι πουρνάρες και οι αραιοί μέλεγοι αλλά τα μικρά αυτά ταπεινά βότανα που συντρόφευαν τα βήματα πάνω στα πουρναρόφυλλα. Η αρχή της πορείας ήταν οι Γούρνες. Περπατώντας προς τ' απάνω  περνώντας τον κήπο της θείας της Μητρούλας δύο θεόρατες βελανιδιές  ήταν η είσοδος στο δάσος. Περπατώντας σε οριζόντια πορεία βάζαμε στόχο το τέλος της ανηφόρας του κανονικού δρόμου. Πιο πάνω με πορεία ανηφορική βγαίναμε στη βαθειά λάκκα ένα μέρος απίστευτης φυσικής σχεδίασης που έμοιαζε με προστατευμένο χώρο. Τριγύρω πέτρες σχημάτιζαν εξέδρα και μέσα το γήπεδο. Στεκόμουν στην άκρη και κοίταζα το χωράφι. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι ήταν εκείνο που η φύση έφτιαξε, κι οι άνθρωποι εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο και την πολύ σκληρή δουλειά στην προσπάθειά τους να πάρουν ότι καλύτερο μπορούσε να τους δώσει.

(2)