Η καταιγίδα..

Η κάψα του μεσημεριού σήκωνε κύματα διάφανα ζεστού αέρα που έκαναν κυματισμούς στο βλέμμα καθώς σκέπαζε τη μαζιά με τις πουρνάρες. Η νηνεμία έρχονταν και έκανε την κάψα ακόμα πιο έντονη.

Κι ύστερα δυό μικρά σύννεφα έκαναν την εμφάνισή τους ψηλά στην Κλεισούρα εκεί στη μεριά της Μουσουνίτσας.

Γρήγορα τα σύννεφα πύκνωναν και η επίγεια όψη τους έπαιρνε χρώμα μαύρο καθώς κι’ άλλα σύννεφα μαζεύονταν πάνω απ’ αυτά και γίνονταν αδιαπέραστα και το φως του ήλιου σταμάταγε να φτάνει στο χωριό.

Σε λίγο ένας μακρινός ήχος απ’ τη βροντή έδινε το σύνθημα της προετοιμασίας για την καταιγίδα που πλησίαζε. Στην άκρη στο μπαλκόνι με θέα περιμετρική έβλεπα άφωνος την προετοιμασία του ουρανού για την καταιγίδα. Οι βροντές γίνονταν πιο δυνατές και πιο συχνές οι πρώτες αστραπές έσκιζαν τον ουρανό και χτύπαγαν τη Γκιώνα σαν να ήθελαν να την τρυπήσουν Εκείνη όμως γιγάντια ατάραχη δέχονταν αδιαμαρτύρητα τις επιθέσεις του συννεφιασμένου ουρανού στα πλευρά της. Σε λίγο ένας άνεμος απ’ το πουθενά χωρίς διεύθυνση, στροβιλιζόταν φέρνοντας τις πρώτες χοντρές ψιχάλες, κι αμέσως ο ουρανός γινόταν ένα με τη γης με τα δέντρα με τις ρεματιές με τα σπίτια κι ένα υδάτινος καταρράκτης πλημμύριζε ότι εύρισκε στο δρόμο του. Τίποτε δεν φαινόταν εκτός απ’ τις αστραπές και τίποτε δεν ακουγόταν έξω απ’ τον ήχο της μπόρας και τις βροντές που συνόδευαν το φως των κεραυνών.

Μαζεμένος στη γωνιά με την αίσθηση της προστασίας που μου έδινε το χαγιάτι τυλιγμένος με μια κουβέρτα που με προφύλαγε απ’ την απότομη μεταβολή της θερμοκρασίας αλλά και την ανάγκη που είχα να νοιώσω προστατευμένος, έβλεπα να ξετυλίγετε μπρος στα μάτια μου η καλοκαιριάτικη καταιγίδα σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια.

Η καλοκαιριάτικη μπόρα, η βροχή εκείνη που συχνά τα απογεύματα του Ιούλη μας υπενθυμίζει πως η φύση ποτέ δεν κοιμάται, έρχονταν να ξεπλύνει τη σκόνη του καλοκαιριού να ποτίσει την αναμμένη απ’ το καλοκαίρι γης να δροσίσει τη πλάση, να φέρει στη σκέψη τη συνέχεια του κύκλου που ξεκινάει απ' τη γη ανεβαίνει ψηλά και ξανάρχεται καθαρός για να ξαναρχίσει....