Η διαμάχη...

  Ο φίλος μας λοιπόν κατέφθασε στην καλοκαιριάτικη παρέα, με το σγουρό του το μαλλί κοντοκουρεμένο με το κοντό παντελονάκι που το στήριζαν στους ώμους πάνινες τιράντες και από τα παντζάκια του έβγαιναν τα στρουμπουλά πόδια του που κατέληγαν στις άσπρες κοντές κάλτσες και τις ολοκαίνουργιες «ελβιέλες» που με το τέλος του καλοκαιριού θα ήταν για πέταμα, ένα καθαρό πουκαμισάκι και από μέσα τη φανέλα που τύλιγε το εύσωμο θα έλεγα κορμί με μόνο χαρακτηριστικό τα λίγο πιο εμφανή από ότι στους υπόλοιπους, στήθη. Αυτός ήταν λοιπόν ο χοντρός που όλοι περιμένανε να δουν και μάλλον απογοητεύθηκαν από κείνο που αντίκρισαν.

  Παρόλα ταύτα μερικοί περιεργάζονταν πιο επίμονα τον καινούργιο αποτυπώνοντας τα χαρακτηριστικά που θα τον έκαναν να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Πέρασαν οι μέρες η συντροφιά έχει γίνει μια ομοιόμορφη ομάδα και τα κουσούρια του καθενός αποτελούσαν την Αχίλλειο πτέρνα του μιάς και τον χαρακτήριζαν, ιδιαίτερα όταν κάποια διαμάχη ήταν επί θύραις.

  Ο Λάκης λοιπόν ως οριστικά χοντρός είχε γίνει στόχος των πειραγμάτων σε κάθε ευκαιρία είτε έφταιγε είτε όχι. Εκείνο όμως που κανείς δεν μπορούσε να παραβλέψει ήταν και το γεγονός ότι σαν πιο εύσωμος ήταν και πιο δυνατός και έτσι το πείραγμα πολλές φορές κατέληγε σε αψιμαχία ή ακόμη χειρότερα σε καυγά με νικητή πάντοτε εκείνο εκτός αν έπεφταν όλοι οι υπόλοιποι απάνω του για να τον κάνουν καλά.

  Μ’ αυτά και μ’ αυτά οι ισορροπίες αποκαθίστανται και ο καθένας υπερασπιζόταν την ιδιαιτερότητα του όσο καλύτερα μπορούσε κι ο Λάκης σαν πιο δυνατός έδειχνε επιείκεια σε μας τους υπόλοιπους. Κάποια στιγμή ο Μήτσος πιτσιρικάς κι αυτός λίγο πιο μικρός από μας βλέποντάς τον στο δρόμο τον προσφώνησε χοντρό. Εισέπραξε δυό ξεγυρισμένες σφαλιάρες και με τη σειρά του μάζεψε κάνα δυό πέτρες και τον έστρωσε στο κυνήγι. Κανείς δεν άφηνε αναπάντητη μια καρπαζιά και όσο κι αν υπολείπονταν σε σωματική ρώμη κάνα δυό πέτρες έκαναν τη δουλειά τους κρατώντας παράλληλα και την απόσταση ασφαλείας που χρειαζόταν και αντιστάθμιζε την άνιση δύναμη. Ο χοντρός αφού την έφαγε τον έστρωσε στο κυνήγι αλλά κανένας πιτσιρικάς δεν μπορεί να πιαστεί παρά μόνο αν χαζεύει ή τον πιάσει κάποιος αντίθετα ερχόμενος. Ο Μήτσος έγινε λαγός το συμβάν φάνηκε να τελειώνει όμως η βεντέτα όπως φάνηκε όχι μόνο σιγόβραζε αλλά αναζωπυρωνόταν σε κάθε ευκαιρία που οι δυο συναντιόνταν.

  Στην πλατεία μόλις ο μικρός αντιλαμβάνονταν την παρουσία του μεγαλύτερου έπιανε το περιθώριο κι αν ο χρόνος που κυλούσε ήταν μακρύς άρχιζε με κοροϊδία πάντα όμως σε απόσταση ασφαλείας πέταγε καμιά πέτρα και μακριά απ’ τα γεγονότα εκνευριζόταν κι έκανε ότι μπορούσε για να δείξει την παρουσία του. Κάποια στιγμή μην αντέχοντας στο περιθώριο, με κάνα δυό πέτρες στο χέρι πλησίαζε σιγά σιγά στην πλατεία ερευνώντας σαν αγριμάκι τις αντιδράσεις του χοντρού. Εκείνος απ’ τη μεριά του έκανε τον ανήξερο και συνέχιζε να παίζει αδιαφορώντας για την παρουσία του μικρού. Η παγίδα καλά στημένη περίμενε τον μικρό το Μήτσο να πιαστεί. Όταν ξεθάρρευε αρκετά και άρχιζε να συμμετέχει και οι πέτρες που κρατούσαν σφιχτά τα χέρια του άρχιζαν να χαλαρώνουν τότε πλησίαζε το χοντρό ο οποίος τον τσάκωσε και του έφερε κάμποσες σφαλιάρες και άλλες τόσες κλωτσιές, κάνοντας τον μικρό να κλαίει πιο πολύ πως την έπαθε, παρά για τις σφαλιάρες. Η διαμάχη λοιπόν αυτή προς μεγάλη τέρψη υμών των υπολοίπων συνέχιζε με αμείωτη ένταση και η ευρηματικότητα κι απ' τις δυό μεριές ήταν απαράμιλλη. Εμείς οι μεγαλύτεροι με το χοντρό στην παρέα μας συνεχίζαμε τα δικά μας, ο μικρός με τη δικιά του παρέα δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία όταν συναντούσε το φίλο μας να του επιτίθεται λεκτικά, μιας και δεν μπορούσε με άλλο τρόπο, με την περίφημη εκείνη φράση που έγινε κλασσική και την θυμόμαστε όλοι με γέλιο.

"Χοντρέ τα μαστάρια σ’ κρέμονται"....

γ.λ. 2