Για ψάρεμα..

Ενας ένας από τις πάνω γειτονιές άρχισε να κατηφορίζει προς την πλατεία. Εκείνοι που έμεναν κάτω απ’ αυτή θα έπαιρναν το δρόμο που οδηγούσε προς τα Βωττέϊκα Αλώνια όπου ήταν και το σημείο συνάντησης. Τη φορά αυτή η συντροφιά είχε αρκετά ευρεία ηλικιακή σύνθεση. Είμασταν εμείς οι μικρότεροι που θα πηγαίναμε για πρώτη φορά με τους μεγαλύτερους σε μια οργανωμένη εκστρατεία προς το ποτάμι. Η απόφαση πάρθηκε από τους μεγάλους και ο σκοπός έξω από ψυχαγωγικός είχε και μια καθαρά επαγγελματική χροιά. Ηταν κάτι σαν το κυνήγι που η ομάδα εκτός από την ψυχαγωγία είχε και την πρόθεση να προσφέρει και το κυνήγι στο καθημερινό τραπέζι. Ετσι λοιπόν η απόφαση για οργανωμένη κάθοδο προς το ποτάμι για ψάρεμα τη φορά αυτή είχε σκοπό τη όσο το δυνατό μεγαλύτερη ψαριά. Τέρμα τα αστεία τη φορά αυτή οι μεγαλύτεροι θα είχαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν όλους τους γνωστούς τρόπους για να πιάσουν ψάρια.

Η συνάντηση στ΄αλώνια έκρυβε πολλές εκπλήξεις. Δυό απ’ τους μεγαλύτερους είχαν στους ώμους τους τσαπιά. Ένας είχε λινάτσες κι ασβέστη, υπήρχαν ακόμη αρκετά εργαλεία, ένα φτυάρι ένας γκασμάς, παγούρια, μαρούδες κι ο Δημητράκης της δικής μας ηλικίας είχε ένα καλάμι ψαρέματος προς μεγάλη μας έκπληξη. 

Μετρηθήκαμε. Ήμασταν δέκα νοματαίοι.

Το πρωινό κρύο θα μας συνόδευε μέχρι το ποτάμι μιάς και ο ήλιος μέχρι να φτάσει εκεί κάτω θα πέρναγε πολύ ώρα, κι η ώρα μας ήταν πολύτιμη. Ξεκίνησε η παρέα αμίλητη τον κατήφορο, και πήρε τη στράτα προς το βαθύρεμα που μας πέρναγε στη απέναντι όχθη πάνω απ’ το εκκλησάκι. Συνεχίσαμε κατηφορίζοντας ανάμεσα στα πουρνάρια και τα κέδρα μέχρι που βγήκαμε στη λάκκα πάνω απ’ το εκκλησάκι. Δεν είχαμε καιρό για χάσιμο και συνεχίσαμε παίρνοντας πορεία προς τα κάτω. Εκεί σταθήκαμε για λίγο να αποφασίσουμε αν ήταν πιο φρόνιμο να ξεκινήσουμε από το γιοφύρι προς τα πάνω ή ανάποδα. Τελικά αποφασίσαμε να πάμε στο γεφύρι κι από κει ανηφορίζοντας και ψαρεύοντας να φτάσουμε στα ισιώματα και μετά να ανέβουμε στο χωριό.

(1)