Στης Πράγκενας τον κήπο..

Τα μήλα που άρχιζαν κι αυτά να ωριμάζουν ήταν το αντικείμενο της επιθυμίας των πιτσιρικάδων της απάνω γειτονιάς. Η θειά η Πράγκενα όμως τα φύλαγε καλά και ακόμα καλύτερα ο σκύλος της ένας τσοπανόσκυλος ασπριδερός με μαύρες γραμμές στη ράχη του που ξάπλωνε στην ανηφόρα μπροστά στο σπίτι δίπλα στη μεγάλη κοτρόνα και καθιστούσε αδιάβατη τη στράτα προς και από το σπίτι της. Ο σκύλος αυτός αποτελούσε το φόβητρο για όλους ακόμα και για εκείνους που έλεγαν πως δεν φοβόντουσαν τα σκυλιά. Όταν έκαναν πως τον πλησίαζαν είτε ήρεμα είτε επιθετικά, το απειλητικό του γρύλισμα έκοβε κάθε διάθεση να τον αγνοήσεις. Το σκύλο αυτό ποτέ δεν μπορέσαμε να τον κάνουμε φίλο.

Τα μήλα λοιπόν απ’ τις πέντε ή εξ μηλιές που βρίσκονταν στην απάνω λουρίδα στο γιούρτι, της θειάς της Πράγκενας, φαίνονταν λαχταριστά όπως κρέμονταν απ’ τα κλαδιά της μηλιάς σπάνιο όσο και πολύτιμο φρούτο τα χρόνια εκείνα. Ήταν τόσο πολύτιμα όσο τα «μήλα των Εσπερίδων» της μυθολογίας, και η απόκτησή τους φάνταζε σαν τον άθλο του Ηρακλή, που πήγε και τα μάζεψε. Κανείς μας βέβαια δεν ήταν Ηρακλής και οι όποιες απόπειρες προσέγγισης στις μηλιές εκτός από το εμπόδιο των βάτων που τα χώριζαν από τα διπλανά ήταν κι ο σκύλος που δεν ήξερες από πού θα σου έρθει. Εφόσον λοιπόν η προσέγγιση ήταν αδύνατη δεν είχε νόημα και το γκρέμισμα των μήλων με τις σφεντόνες, πρακτική εύκολη στα έμπειρα χέρια των κατόχων σφεντόνας. Μέναμε λοιπόν να τα κοιτάζουμε τα μεσημέρια που όλοι ησύχαζαν σκαρφιζόμενοι άπειρα πλην αναποτελεσματικά κόλπα να τα αποκτήσουμε. Η καλή μας η θειά η Πράγκενα πάντα μας έδινε να δοκιμάσουμε, κάνοντας την επιθυμία ακόμη πιο έντονη.

Ένα μεσημέρι λοιπόν ανεβαίνοντας τη στράτα προς τις γούρνες βλέπουμε το Μέλιτα να μας πλησιάζει τρώγοντας ένα λαχταριστό μήλο ίδιο με τα μήλα της θειάς. Έκπληκτοι τον ρωτήσαμε που το βρήκε, και χωρίς δεύτερη κουβέντα έβγαλε από μια μαρούδα δυό ακόμα και μας τα έδωσε. Ο Μίλτος την εποχή εκείνη ασκούσε τα καθήκοντα του «αυλακιάρη» και μπαινόβγαινε νόμιμα στα κήπια και τα γιούρτια λόγω ιδιότητας γεγονός που του έδινε εύκολη πρόσβαση σε ότι για τους υπόλοιπους έδειχνε σχεδόν ακατόρθωτο. Ετσι λοιπόν περνώντας κι απ’ το γιούρτι της θειάς το φορολόγησε δεόντως παίρνοντας κάμποσα μήλα και μοιράζοντας και σε μας. Ο φίλος μας ο Μίλτος λοιπόν έγινε ο δούρειος ίππος με τον οποίο αλώθηκε το κάστρο με τις μηλιές