Ανεβαίνοντας πιο πάνω μερικά μικρούλια ελατάκια έδειχναν πως το δάσος ήταν εδώ και κατέβαινε να πάρει το φυσικό του χώρο αντιπαλεύοντας την αδηφάγο ορμή απ΄τα γίδια που δεν επέτρεπαν στα μικρά πανέμορφα αυτά δεντράκια να αναπτυχθούν και να ζήσουν. Δεξιά ο μέλεγος απ΄ όπου η γιαγιά έκοβε κλαδιά για να πάρει το μαύρο χρώμα τους όταν τα έβραζε στο νερό στο ζεματοκάκκαβο. Όμορφο δέντρο με κομψή φιγούρα ντελικάτο θρόιζε απαλά στο αεράκι της πλαγιάς. Δυο αγριοκορομηλιές ανάμεσα στα πουρνάρια με μικρά πράσινα κορόμηλα απροσπέλαστα, μια μεγάλη αγριοτριανταφυλλιά, και μια αγριομηλιά με μικρά πράσινα στυφά μήλα με μυρουδιά όμως που προκαλούσε τη γεύση. Όλα τούτα μαζί με μια συκιά και μια αγκορτσά που έστεκε ψηλά στ’ αλωνάκι που ήταν τα χαλάσματα από ένα παλιό σπίτι ήταν τα δώρα απ’ τα πουλιά που τρώγοντας τους καρπούς έφερναν τα κουκούτσια και τα άφηναν πυρήνες μιας νέας άναρχης μα σωστά δομημένης ζωής, μιας ζωής που είχε χώρο για όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου