Οι μουριές..

Υπήρχαν δύο γνωστές μουριές στην ευρύτερη περιοχή του χωριού που την αρχή του καλοκαιριού γέμιζαν τα κλαριά τους με τον μαυριδερό ζουμερό γλυκό καρπό τους, τα συσσωματωμένα σπόρια σε ένα μαλακό σχηματισμό αρκετά ενδιαφέροντα στη γεύση και καθόλου ευκαταφρόνητο στην απόλαυση. Την εποχή εκείνη τίποτε δεν ήταν αμελητέο. Τα παράξενα αυτά φρούτα αποτελούσαν το αγαπημένο φαγητό των πουλιών κάθε είδους που υπήρχε στην περιοχή ακόμα και στα μεγαλόσωμα κοτσύφια και τις κίσσες. Ο ιπτάμενος αυτοί επιδρομείς στις μουριές ήταν το δώρο των μικρών κυνηγών που με τις σφεντόνες τους  έστηναν ενέδρες κάτω απ’ τα δέντρα καλυμμένοι απ’ τον μεσημεριάτικο ήλιο και περιμένοντας τα φτερωτά θηράματα να πλησιάσουν για το φαγητό τους.

Η μια απ’ αυτές ήταν στο κάτω μέρος του χωριού στο σπίτι του «Κανέλη» και η άλλη στη «Ρεματιά». Δεν θυμάμαι αν υπήρχαν αλλού. Εκείνη που ήταν στο χωριό μάζευε πολλούς πιτσιρικάδες με μικρές διαφορές στην ηλικία αλλά με μεγάλες διαφορές στην κυνηγητική εμπειρία.  Τα μαθήματα είχαν την τιμητική τους και οι συμμορίες χωρίζονταν σε δάσκαλους και μαθητές. Μέχρι να τελειώσουν τα μούρα όλοι είχαν αποκτήσει την εμπειρία τους, εξαιρετικά χρήσιμη για τις εποχές των άλλων φρούτων όπως ήταν τα αχλάδια τα σύκα τα σταφύλια. Η άλλη μουριά ήταν στη ρεματιά. Εκεί πήγαιναν οι μεγαλύτεροι μιας και είχαν μεγαλύτερη ελευθερία απ’ τους μικρότερους και κάναν καλύτερο κυνήγι. Μαζί βέβαια με τα πουλιά που κυνήγαγαν πάντα έφερναν και λίγα καλαμπόκια απ’ τα κοντινά χωράφια. Σαν είμαστε μικροί τους ζηλεύαμε και σαν μεγαλώσαμε μας ζήλευαν οι μικρότεροι. Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70 εμφανίστηκαν και τα πρώτα αεροβόλα που άλλαξαν δραματικά τις κυνηγητικές συνθήκες στην ομάδα των μικρών κυνηγών.