Η γενιά η δικιά μας γεννήθηκε και μεγάλωσε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Ο τόπος μας, εκεί που υπάρχουν οι ρίζες των γονιών μας και των γονιών των γονιών μας, εκεί που κάμποσες οικογένειες πριν από αιώνες αποφάσισαν να ριζώσουν, κυνηγημένοι από τον κατακτητή, μακριά όσο πιο πολύ γίνονταν από το χέρι του, στέριωσαν τα νοικοκυριά τους έστησαν τα λίγα τους υπάρχοντα μοίρασαν και ξεχέρσωσαν τον σκληρό τόπο τα έβαλαν με τη φύση και τις παραξενιές της προσπάθησαν και πέτυχαν να συνυπάρξουν με ότι αυτή ορίζει. Μέσα σε ένα τόπο άγριο που για να τον δαμάσεις έπρεπε να ξεπεράσεις κάθε ανθρώπινο όριο, να δώσεις όπως έδωσαν, μεγάλο φόρο σε κόπο, πόνο , ιδρώτα, ακόμη και σε ανθρώπινες ζωές. Στον τόπο αυτό που αποφάσισαν να μείνουν κι άρχισαν σιγά σιγά να του δίνουν μορφή να το προσαρμόζουν στην δική τους ζωή στη ζωή των παιδιών τους. Ο τόπος αυτός σκληρός φτωχός αφιλόξενος έδιωξε πολλά απ’ τα παιδιά του στη μακρινή Αμερική στη δεκαετία το δέκα και του είκοσι που πολλοί απ’ αυτούς χάθηκαν στην αχανή νέα τους πατρίδα αφήνοντας για πάντα τη γενέθλια γη. Άλλα απ’ τα παιδιά του τα έδιωξε σε πιο κοντινούς προορισμούς όπως την Αθήνα με την κρυφή ελπίδα της επιστροφής. Για πολλούς απ’ αυτούς το όνειρο έγινε πραγματικότητα έστω και στα τελευταία χρόνια της ζωής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου