Το χωριό μας έδωσε πολλά απ’ τα παιδιά του στους πόλεμους, που απ’ την απελευθέρωση του 21 και μετά, ποτέ δεν έλειψαν απ’ τον τόπο μας. Στον πόλεμο του 1897, στον Πρώτο Μεγάλο Πόλεμο, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, στο Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο στο Αλβανικό Μέτωπο, ακόμα και στην εκστρατεία στην Κριμαία το μακρινό 19 που πολέμησαν τους μπολσεβίκους μαζί με τα υπόλοιπα εκστρατευτικά σώματα των Αγγλογάλων. Στον Πόλεμο της Κορέας στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα. Παντού σε κάθε κάλεσμα οι νέοι του χωριού μας έδωσαν το παρόν. Η ευρύτερη αυτή περιοχή τέλος υπήρξε τόπος διεξαγωγής πολλών από τα διαδραματισθέντα στον εμφύλιο και έδωσε και στην θλιβερή αυτή για τον τόπο σελίδα τη μερίδα του αίματος που του αναλογούσε.
Πολλές ιστορίες ακούσαμε απ’ τα χείλη εκείνων που συμμετείχαν σε όλες αυτές τις δραματικές για τον τόπο στιγμές όπως τις ιστορίες που είχαν καταγράψει οι παππούδες, σαν απομνημονεύματα για τις στιγμές που έζησαν στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Η καταγεγραμμένη ιστορία της συμμετοχής του παππού μου στην Μικρασιατική Εκστρατεία σε ένα παλιό τετράδιο ήταν η πρώτη επαφή που είχα με την ζώσα Ιστορία. Εκτός απ’ την ημερολογιακή καταγραφή υπήρχαν και σχόλια και κρίσεις για τα γεγονότα. Το τετράδιο αυτό με τα περιεχόμενά του όσο και οι ζωντανές μαρτυρίες απ’ το στόμα του παππού, αποτέλεσαν ισχυρότατο ερέθισμα για πιο βαθειά ενασχόληση με την Ιστορία του τόπου μας και τους πρωταγωνιστές της. Το τετράδιο εκείνο που φυλασσόταν μαζί με άλλα χαρτιά κρεμασμένο στην ξύλινη κολόνα στο κατώι μέσα σε μια παλιά δερμάτινη τσάντα, το είχα διαβάσει με φοβερό ενδιαφέρον. Καλογραμμένο με γράμματα ευκρινή και σωστά σχεδιασμένα, ανέβαζε τον παππού σε πολύ ψηλά επίπεδα θαυμασμού, και κρεμόμουνα απ’ τα χείλη του να μου περιγράψει όλη εκείνη την Οδύσσεια και δια ζώσης. Πόσες αλήθεια Οδύσσειες δεν έχουν καταγράψει οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι.
Το γραφτό εκείνο δεν το ξαναείδα. Οι νόμιμοι κάτοχοι του, οι μπαρμπάδες μου δεν ξέρω αν το έχουν. Ελπίζω να γνωρίζουν την αξία του και να το διαφυλάξουν σαν ιερό κειμήλιο και να το δώσουν στα παιδιά τους γιατί είναι μια απ’ τις πολυτιμότερες παρακαταθήκες του παππού μας, τόσο σε μας που τον γνωρίσαμε όσο και στα υπόλοιπα εγγόνια του που δεν πρόλαβαν ν’ ακούσουν τις ιστορίες απ’ το στόμα του. Οσο πάντως αργότερα και να έψαξα δεν κατάφερα να το βρώ.
Η ανάρτηση αυτή, προς το παρόν, είναι μια αναφορά και στον παππού μου και στους παππούδες πολλών από μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου