Η θέα του σταθμού ο κόσμος που πηγαινοέρχονταν λίγα γνωστά πρόσωπα παράξενη προφορά οικεία, γνωστή, επιβάτες, αχθοφόροι, οδηγοί, εισπράχτορες, παρατρεχάμενοι, λιγοστά αυτοκίνητα που πέρναγαν προς κάθε κατεύθυνση κι ανάμεσα σε όλα αυτά εμείς να περιμένουμε τη σειρά μας να επιβιβαστούμε, με αισθήματα ανάμικτα με τη χαρά σιγά σιγά να κερδίζει την αγωνία του πρωινού και τα συναισθήματα να αλλάζουν ριζικά καθώς παίρναμε τη θέση μας και σε λίγο τις επτά ακριβώς το ταξίδι θα άρχιζε. Το λεωφορείο κλείνει τις πόρτες και παίρνει το δρόμο προς την λεωφόρο Αθηνών ανηφορίζει αργά προς το Δαφνί και παίρνει τον κατήφορο προς τον Ασπρόπυργο, ύστερα η Ελευσίνα και ανηφορίζει προς την Κάζα. Θα περάσει το βουνό τον Κιθαιρώνα θα ανέβει στο Καραούλι θα κατηφορίσει για το Κρεοκούκι και θα κάνει την πρώτη του στάση στη Θήβα.
Η πρώτη χαρά του ταξιδιού θα έδινε τη θέση της σε πολλούς από εμάς στη ναυτία του ταξιδιού και καθώς θα άρχιζαν οι στροφές στις ανηφόρες του Κιθαιρώνα οι χάρτινες σακούλες γέμιζαν με το πρωινό που κουβάλαγαν τα ταλαιπωρημένα απ’ τη ναυτία στομάχια. Η στάση στη Θήβα ήταν μια όαση μια ανάσα ένα δεκάλεπτο που έδινε κουράγιο για το υπόλοιπο ταξίδι και σε πολλούς από μας το τέλος μιάς ταλαιπωρίας που δεν θα ξανανιώθαμε μέχρι το τέλος του ταξιδιού. Ο δρόμος από τη Θήβα προς την επόμενη στάση που ήταν η Λειβαδιά ήταν ίσιος χωρίς στροφές με λιγότερη ταλαιπωρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου