Η Λιβαδειά ήταν η επόμενη στάση του ταξιδιού. Το λεωφορείο σταμάταγε στην Πλατεία. Απέναντι ακριβώς τα σουβλάκια της Λιβαδειάς ήταν η μέγιστη των προκλήσεων σε όλο το ταξίδι. Κάθε προσπάθεια από την προηγούμενη εβδομάδα να εξοικονομήσουμε λίγες δραχμές με μοναδικό σκοπό να μπορέσουμε να γευτούμε τη θεία αυτή γεύση και υποσχόμασταν στον εαυτό μας πως όταν μεγαλώσουμε θα μπορέσουμε να φάμε όσα επιθυμήσει η ψυχή μας. Μετά από χρόνια καταφέραμε να εκπληρώσουμε τις παιδικές μας υποσχέσεις ενθυμούμενοι μεγαλύτερους σε ηλικία συνταξιδιώτες μας που έχοντας τη δυνατότητα απολάμβαναν απεριόριστο αριθμό απ’ αυτά.
Η αναχώρηση από τη Λιβαδειά με προορισμό την Αράχοβα γίνονταν γύρω στις έντεκα και η άφιξη στην Αράχοβα γύρω στις μία. Ο δρόμος προς τον Καρακόλιθο στριφογυριστός μέσα από πλαγιές με χαμηλή βλάστηση γεμάτες γιδοπρόβατα, ο δρόμος προς τη στροφή του Διστόμου το πέρασμα απ’ τους Τσουκαλάδες το ανέβασμα προς το Ζεμενό απ όπου φαίνονταν το μνήμα του Νταβέλη. Ύστερα οι πολυάριθμες στροφές στο ανέβασμα της πλαγιάς του Παρνασσού που θα μας έφερνε στην Αράχοβα. Ο δρόμος στενός ανηφορικός γεμάτος στροφές απορροφούσε το βλέμμα στην εναλλαγή του τοπίου στην αγωνία του ταξιδιού στην ερημιά της πορείας το ταξίδι προς την Αράχοβα. Εδώ λοιπόν ήταν η σημαντικότερη στάση πριν απ΄το τέλος. Το λεωφορείο σταμάταγε στην πλατεία κάτω απ’ τα πλατάνια στη βρύση. Ο κόσμος έβγαινε μουδιασμένος απ’ τα καθίσματα. Αλλοι πήγαιναν στα εστιατόρια για φαγητό οι περισσότεροι όμως απ’ τον φόβο της ναυτίας στο υπόλοιπο της διαδρομής που κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο ήταν έπαιρναν λίγο αέρα και δροσίζονταν περιμένοντας το τελευταίο ξεκίνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου