Τα σχολειά τέλειωναν με τον ερχομό του Ιούνη. Λίγες μέρες από το μήνα αυτόν έφταναν για να γίνουν οι τελευταίες εκδηλώσεις να πάρουμε τα ενδεικτικά και να προλάβουμε λίγες βουτιές στη θάλασσα μέχρι που θα έρχονταν η ώρα της αναχώρησης για τον καλοκαιριάτικο προορισμό μας που κάθε χρόνο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Η ψυχική προετοιμασία είχε αρχίσει πολύ καιρό πριν καθώς ο καιρός ο ανοιξιάτικος έδινε τη θέση το στις πρώτες καλοκαιριάτικες ζέστες, και μαζί με τις ζέστες η ψυχή πετάριζε στη σκέψη των ψηλών βουνών που μας περίμεναν. Η αγορά των εισιτηρίων καθόριζε πια και την ημέρα που θα ξεκίναγε το ταξίδι. Τα χρόνια εκείνα το λεωφορείο ξεκίναγε το ταξίδι από την οδό Αγίου Κωνσταντίνου στην Ομόνοια και λίγα χρόνια μετά μεταφέρθηκε απέναντι απ’ το θέατρο Περοκέ. Εδώ λοιπόν θα μας έφερναν για επιβίβαση με συνοδεία μέχρι το Λιδορίκι κάποιου συγχωριανού που θα ταξίδευε μαζί μας. Τα λεωφορεία εκείνα τα πράσινα με την μακριά «μούρη» την τρίγωνη που κουβάλαγε τη μηχανή, και στον «ουρανό» να φορτώνονται οι βαλίτσες και όλα τα μπαγκάζια κι ύστερα τα σκέπαζαν με μουσαμά να προστατευθούν απ’ τη βροχή που όχι λίγες φορές μας περίμενε ανεβαίνοντας το Ζεμενό στις φιδόστρατες προς την Αράχοβα στις πλαγιές του Παρνασσού.
Το προηγούμενο βράδυ ποτέ δεν μας πήρε ο ύπνος, μιας και οι σκέψεις ανακατεμένες με το φόβο μη και δεν ξυπνήσουμε και χάσουμε το λεωφορείο. Πριν ακόμη χαράξει βρισκόμασταν καθ’ οδόν προς την αφετηρία των λεωφορείων που θα μας έφερναν στο Λιδορίκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου